Transmisje meczów w VR – przyszłość oglądania sportu czy tylko gadżet dla nielicznych?

Wyobraź sobie, że nie siedzisz na kanapie przed telewizorem, ale w najlepszym fotelu przy samej linii boiska. Słyszysz pisk butów koszykarzy, czujesz atmosferę hali, a obracając głowę, widzisz reakcje kibiców i strategię trenera. To nie fantazja, a obietnica, którą składają nam transmisje sportowe w wirtualnej rzeczywistości (VR). Ale czy ta technologia to rewolucja na miarę pierwszych transmisji telewizyjnych, czy jedynie kosztowna zabawka dla entuzjastów?

Od lat sposób, w jaki konsumujemy sport, ewoluuje. Przeszliśmy od relacji radiowych, przez czarno-białą telewizję, po krystalicznie czysty obraz 4K z zaawansowanymi statystykami na ekranie, które są dostępne dla każdego, chociażby w portalach jak Strimsy TOP. Następnym, naturalnym krokiem wydaje się całkowite zanurzenie w wydarzeniu – immersja. I to właśnie oferuje VR.

Jak to działa? Pionierzy wirtualnych aren

Technologia transmisji sportowych w VR polega na umieszczeniu w kluczowych punktach areny (np. na środku boiska, przy linii bocznej, za koszem) specjalistycznych kamer 360 stopni. Rejestrują one obraz w pełnym zakresie, który następnie jest streamowany do gogli VR użytkownika. Efekt? Zamiast patrzeć na prostokątny wycinek rzeczywistości, znajdujemy się w samym jej centrum.

Liderem i najczęściej podawanym przykładem są transmisje ligi NBA, która od kilku lat eksperymentuje z transmisjami w wirtualnej rzeczywistości. We współpracy z platformami takimi jak Xtadium (dawniej Yume), posiadacze gogli Meta Quest mogą wykupić dostęp do wybranych meczów w ramach NBA League Pass. Użytkownik zyskuje:

• Wybór perspektywy: Możliwość przełączania się między kilkoma kamerami, oferującymi widok z perspektywy sędziego, miejsca tuż przy parkiecie czy z góry.
• Interaktywne statystyki: Dostęp do danych o zawodnikach i drużynach wyświetlanych w wirtualnej przestrzeni.
• Elementy społecznościowe: Możliwość oglądania meczu razem z awatarami znajomych w wirtualnym pokoju, co ma na celu odtworzenie wspólnego kibicowania.

Ale NBA to nie jedyny gracz. Podobne próby podejmują inne ligi i dyscypliny, w tym futbol amerykański (NFL), boks, wyścigi samochodowe, a nawet golf. Każda z nich stara się znaleźć złoty środek między technologicznymi możliwościami a realnymi oczekiwaniami fanów.

Bariery na drodze do masowej adopcji

Mimo fascynujących możliwości, transmisje w VR wciąż nie stały się standardem. Powodów jest kilka i są one ze sobą ściśle powiązane.

1. Wysokie koszty sprzętu: Podstawową barierą jest cena. Choć gogle VR stają się coraz tańsze i bardziej dostępne (jak np. Meta Quest 3), dla wielu wciąż jest to wydatek rzędu kilku tysięcy złotych, trudny do uzasadnienia tylko dla oglądania sportu.
2. Wymagania technologiczne i jakość obrazu: Transmisja 360 stopni w wysokiej rozdzielczości wymaga ogromnej przepustowości internetu. Nawet przy szybkim łączu, jakość obrazu w goglach często wciąż ustępuje temu, co oferuje nowoczesny telewizor 4K. Piksele bywają widoczne, a obraz może tracić ostrość przy dynamicznych ruchach kamery.
3. Dostępność treści i koszty produkcji: Stworzenie profesjonalnej transmisji VR jest znacznie bardziej skomplikowane i kosztowne niż realizacja tradycyjnej. Wymaga specjalistycznego sprzętu, ekipy i postprodukcji. To sprawia, że liczba wydarzeń dostępnych w tej technologii jest wciąż bardzo ograniczona.
4. Aspekt społeczny i komfort: Oglądanie meczu to dla wielu rytuał społeczny – spotkanie ze znajomymi, wspólne emocje. Oglądanie w goglach, mimo prób tworzenia wirtualnych awatarów, jest w dużej mierze doświadczeniem samotnym. Do tego dochodzi kwestia komfortu – nie każdy jest w stanie spędzić ponad dwie godziny w goglach na głowie bez uczucia zmęczenia czy choroby lokomocyjnej.

Przyszłość jest bliżej, niż myślimy

Czy powyższe bariery oznaczają, że VR to ślepy zaułek? Absolutnie nie. Technologia rozwija się w zawrotnym tempie, a każda z przeszkód jest stopniowo niwelowana.

• Sprzęt nowej generacji: Urządzenia takie jak Apple Vision Pro, choć ekstremalnie drogie, wyznaczają kierunek rozwoju: wyższa rozdzielczość (mikro-OLED), lepsza ergonomia i intuicyjna obsługa. Z czasem te innowacje trafią do tańszych urządzeń.
• Wideo wolumetryczne: To kolejny krok po wideo 360. Technologia ta polega na skanowaniu zawodników i areny w pełnym 3D, co pozwoliłoby widzowi nie tylko oglądać scenę z ustalonego punktu, ale dosłownie poruszać się po wirtualnym boisku.
• Sieci 5G i 6G: Rozwój infrastruktury sieciowej zapewni przepustowość niezbędną do streamowania danych wideo w jakości 8K i wyższej, eliminując problemy z opóźnieniami i jakością obrazu.
• Sztuczna inteligencja: AI może zrewolucjonizować personalizację transmisji, automatycznie przełączając kamery na najciekawsze akcje, dostarczając spersonalizowane statystyki w czasie rzeczywistym czy nawet generując komentarz dopasowany do preferencji widza.

Werdykt: Ewolucja, nie rewolucja

Odpowiadając na pytanie postawione w tytule: na razie, dla większości kibiców, transmisje VR pozostają w sferze drogiego gadżetu. Są fascynującą ciekawostką i spojrzeniem w przyszłość, ale jeszcze nie realną alternatywą dla telewizora.

Jednak technologia nie stoi w miejscu. Z każdym rokiem sprzęt staje się lepszy i tańszy, a jakość i dostępność treści rośnie. Transmisje w VR to nie chwilowa moda, ale naturalny kierunek ewolucji mediów sportowych. Pytanie nie brzmi „czy”, ale „kiedy” i „w jakiej formie” immersyjne oglądanie sportu stanie się częścią głównego nurtu. Być może za dekadę wspólne wyjście na mecz będzie oznaczało nie podróż na stadion, a po prostu założenie lekkich, dyskretnych okularów i spotkanie się ze znajomymi na wirtualnej trybunie. A wtedy nikt już nie będzie narzekał na miejsce z ograniczoną widocznością.